Μικρές σκέψεις, μικρά όνειρα, μικρές ελπίδες. Όλα συνθλίβονται και αλέθονται σε μύλο ανεξέλεγκτο. Τετραγωνίζεται ο κύκλος, κι ο χτύπος της καρδιάς ασφυκτιά σε στενούς διαδρόμους με νέον, αδιέξοδους, εφιαλτικούς. Πόσο εύκολα γίνεται ο άνθρωπος ανθρωπάκι! Όσο εύκολα η γλώσσα μεταμορφώνει μ' ένα τόσο δα μόρφημα το μεγαλείο σε ευτέλεια, τόσο εύκολα, ανυποψίαστα, ο χρόνος περιορίζει το κύμα της ορμής σε μικρό αναστεναγμό, στο αδύναμο «άχ!» της καθημερινής ανάγκης. Κι όμως, άξαφνα μιά δύναμη μαγική αναβλύζει απ' τα σωθικά μας, κι ένα φως όλο λάμψη, αυτοκρατορικό, φωτίζει τις παλιές μας αλήθειες και φανερώνει την έξοδο. Ανακαλύπτουμε ξανά τα φτερά μας κι έκθαμβοι διαπιστώνουμε πως δεν ξεχάσαμε ποτέ να πετάμε. Σ' αυτή τη ζωή τη γλυκιά, την πικρή, τη γνωστή, την απρόβλεπτη, τη θλιβερά μικρή, την ανεξάντλητα μεγάλη, σε τούτη τη ζωή που καταδικάστηκα κι αξιώθηκα να ζήσω, είναι αφιερωμένα αυτά τα τραγούδια. Αλλωστε, έτσι κι αλλιώς, είναι δικά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου