Ε.ΠΑΣΠΑΛΑ - Σε ποιό Θεό να πιστέψω [2002]

Έχοντας θέσει πλέον απαιτητικούς όρους για τις δουλειές της Έλλης Πασπαλά, μένουμε άναυδοι από το πως και πάλι κατάφερε να μας χαρίσει ένα δίσκο σπάνιας ομορφιάς. Διάχυτο από αιθέριους, κλασικότροπους και ταυτόχρονα ηλεκτρονικούς ήχους (και σίγουρα όχι από βεβιασμένη υποχρέωση ενημερότητας), το νέο της album φωτίζεται από τις μινιμαλιστικές μελωδίες, αλλά κι αναπτύξεις παράλληλα του Σταύρου Σέμση. Κύριοι πόλοι, όπως και στο "Νησί των Λωτοφάγων" ή το "Για Τη Συνήθεια Του Ερωτα", η λεπτότητα και η ευαισθησία μελωδιών γραμμένων αποκλειστικά για πιάνο, που στα χέρια κάποιου άλλου το πολύ πολύ να εμπλουτίζονταν με ένα σωρό έγχορδα ή να έμεναν στο συνδυασμό με το βιολί και κάποια σκόρπια κρουστά. Εδώ όμως δεσπόζει η αλλόκοτη εξ αρχής ορμή των ηλεκτρονικών απολήξεων που αντικαθιστούν εξ ολοκλήρου τα drums και με τη μορφή -έστω και λίγο παλιομοδίτικων για τη χρονιά που διανύουμε- σύνθι πριμοδοτούν την ατμοσφαιρική πλευρά τους με μια πιο ονειρική, αλλά και επιτηδευμένα κρύα πολλές φορές διάσταση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη ζεστή φωνή της.