1. Tomatito [Λ. Χαβουτσάς]
01 - Όταν τραγουδάω
Τα τραγούδια του Καραγκιόζη, σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη, με τους Δήμητρα Γαλάνη, Στέλιο Διονυσίου, Θύμιο Καρακατσάνη, Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Μιχάλη Μενιδιάτη, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Αντώνη Μακρή, Χρήστο Στέργιογλου και Δημήτρη Χριστοδούλου,
Η Ανδριάνα Μπάμπαλη έχει βρει τον ήχο της, το ύφος που ταιριάζει στη φωνή της και τα τραγούδια που θέλει και μπορεί να πει και τα περισσότερα από αυτά είναι τραγούδια υψηλής αισθητικής, και μεγάλης μουσικής αξίας, που τα έχουμε ξεχάσει, ενώ δεν θα έπρεπε.. Κι έτσι.. ξαφνικά έχουμε μια πολύ καλή ερμηνεύτρια μάμπο, τάνγκο και του παλιού καλού ευρωπαϊκότροπου ελληνικού τραγουδιού, τη στιγμή ακριβώς που αυτό το είδος της μουσικής ξανανακαλύφθηκε (με επιτυχία διεθνώς).
Καταξιωμένη φλαουτίστα, υπήρξε μόνιμη συνεργάτης του Μάνου Χατζιδάκι κι είναι μια συνθέτρια που ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα και να προκαλεί το ενδιαφέρον με τις συνθέσεις της. Η Στέλλα Γαδέδη, μ’ αυτήν, την έκτη, προσωπική δουλειά της, μας παρουσιάζει δυο μικρά, αλλά ολοκληρωμένα έργα της (μουσικές και τραγούδια), που γράφτηκαν για δύο διαφορετικές θεατρικές παραστάσεις. Συνολικά περιλαμβάνονται δέκα (10) κομμάτια, πέντε (5), που γράφτηκαν κατόπιν παραγγελίας της «Ορχήστρας των Χρωμάτων», για την παράσταση «Πάντως ήταν νύχτα», που παρουσιάστηκε το 2003 στο Ίδρυμα «Μελίνα Μερκούρη» και πέντε(5), για την παράσταση «Λα Πουπέ», που παρουσιάζεται την περίοδο 2008 – 2009 στο θέατρο «Σφενδόνη».
Εξομολόγηση [2008]
Απο τη δημιουργία τους (1999) μέχρι σήμερα, οι Tangos a Cuatro έχουν αναπτύξει έντονη συναυλιακή δραστηριότητα. Μετά την έκδοση της πρώτης δισκογραφικής τους δουλειάς με τίτλο το όνομα τους με έργα του Astor Piazzolla, το κουαρτέτο συνεχίζει τις αναζητήσεις του και σε άλλα μουσικά μονοπάτια, παραμένοντας πιστό στο ιδίωμα του tango. Παράλληλα, τα μέλη του κουαρτέτου, τόσο ατομικά όσο και σε συνεργασία με την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών, ασχολούνται με την ερμηνεία έργων Ελλήνων συνθετών. Αυτή η συμμετοχή τους στην ανάδειξη της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας, αποτέλεσε την αφορμή για μια νέα θεματική ενότητα, που αφορά την παρουσίαση (και πρωτότυπων) έργων Ελλήνων συνθετών, γραμμένων ειδικά για το σύνολο, εμπνευσμένων από το ρυθμικό και μελωδικό στοιχείο του tango. Η δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά φέρει τον τίτλο ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ TANGO και περιλαμβάνει και τα τέσσερα ποιήματα του J. L. Borges μελοποιημένα από τον A. Piazzolla και ερμηνευμένα από τη Γεωργία Συλλαίου.
«Το περιεχόμενο του CD "ΜΕ ΧΑΜΗΛΩΜΕΝΑ ΦΩΤΑ", είναι μια σειρά από απρόσμενους αυτοσχεδιασμούς για μπουζούκι . Δεν ήταν τίποτα προβαρισμένο και προσχεδιασμένο, όλα βγήκαν αυθόρμητα καθισμένος στο δωμάτιο μου, μια καλοκαιρινή βραδιά με ημίφως, μόνος μου με παρέα το αγαπημένο μου όργανο κι ένα μαγνητόφωνο. Έχουμε συνηθίσει να ακούμε το μπουζούκι στα παλαιότερα και στα νεώτερα λαϊκά τραγούδια μ' ένα συγκεκριμένο άκουσμα και ήχο. Εδώ χρησιμοποίησα κάποιο άγνωστο κούρδισμα δικής μου έμπνευσης και, πολλές φορές, έπαιξα με τα δάκτυλα του δεξιού χεριού εκτός από την πένα. Οι μελωδίες που ακούγονται είναι κάποιες μουσικές που δεν έχω παρουσιάσει ως τώρα στο κοινό και έχουν σαν αφετηρία εμένα και το μπουζούκι μου και για πρώτη φορά εκτίθενται προς τους ακροατές φίλους μου κι είναι μια ευκαιρία να μάθουμε ότι το μπουζούκι εκτός από τους τυπικούς ρυθμούς έχει δυνατότητες να αφεθεί και σε διαφορετικά μονοπάτια και δρόμους που το εντάσσουν σε ένα ευρύτερο διεθνές και κλασσικό ρεπερτόριο
Trio Tekke specialises in traditional Greek Rembetika with a modern twist. The three musicians, two Cypriots and an Anglo-Chilean, combine the traditional with contemporary reggae and Latin rhythms, amongst others. They revel in playful improvisations, ensuring their renditions of these traditional songs, describing the joy, sorrows and difficulties of everyday life, have an air of innovation and sophistication. Trio Tekke have developed this particular blend of music after extensive exploration and many performances of Rembetika in its original style. The group plays a combination of re-arranged traditional tunes from the 1920 and 30s and their own material, instrumental music which incorporates eastern modes and complex time signatures that derive from traditional Greek and Balkan rhythms.
Το Ακροπόλ είναι μουσικοχορευτική ταινία του Παντελή Βούλγαρη, παραγωγή του 1994. Πραγματεύεται την οργάνωση μιας παράστασης στο θρυλικό θέατρο Ακροπόλ παρουσιάζοντας τον κόσμο του θεάτρου και του θεάματος, με όλες τις αντιζηλίες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Απέσπασε το βραβείο μουσικής στο Φεστιβάλ Valencia και το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Καΐρου.
Ο Γιάννος Αιόλου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1969. Σπούδασε μηχανολογία, καθώς και μουσική (τζαζ αυτοσχεδιασμό και κλασική ενορχήστρωση) και ηχοληψία στο Λονδίνο. Στο Λος Άντζελες έκανε ένα μεταπτυχιακό πάνω στη μουσική για τον κινηματογράφο. Εργάστηκε ως συνθέτης, ηχολήπτης, μουσικός παραγωγός, σκηνοθέτης πολυθεαμάτων, καθώς επίσης και ως promoting agent για Έλληνες καλλιτέχνες και θεατρικούς οργανισμούς στο εξωτερικό. Ως συνθέτης, έγραψε μουσική για μοντέρνο χορό, θέατρο και κινηματογράφο.
Ο Δούρειος ήχος άρχισε το Μαίο του 1988 στον Top FM με το ξεκίνημα της ελεύθερης ραδιοφωνίας. Συνεχίζεται μέχρι σήμερα με κάποια χρονικά διαλείμματα απο διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς, [Top FM, Κανάλι 15, Ωχ FM, Flash FM, ΣΚΑΙ 100,3 κτλ.] Αποσπάσματα απο αυτές τις εκπομπές περιέχει αυτό το CD. [περιοδικό ΜΕΤΡΟ]
Ένας από τους πιο σπουδαίους ερμηνευτές του ελαφρού λαϊκού τραγουδιού της περιόδου 1963-1967, ο Π.Τζανετής, έδωσε πολλές και μεγάλες επιτυχίες, στις συνεργασίες που είχε τότε με τους Γ.Ζαμπέτα, Μ.Πλέσσα, Γ. Μαρκόπουλο, Γ.Μπιθικώτση, Γ.Σπανό.
Η Τ.Τσανακλίδου σπούδασε αρχαιολογία και θέατρο, ασχολήθηκε παράλληλα και με το χορό. Στα χρόνια μαθητείας στη δραματική σχολή έλαβε μέρος στο χορό αρχαίου δράματος και έπαιξε σε διάφορες παραστάσεις του Κ.Θ.Β.Ε. Σε ηλικία 21 χρόνων ήρθε στην Αθήνα όπου το βράδυ τραγουδούσε στη μπουάτ "Λύδρα" με το Γιάννη Μαρκόπουλο. Το 1975 εκπροσωπεί την Ελλάδα στο φεστιβάλ τραγουδιού της Γιουροβίζιον με το τραγούδι "Τσάρλι Τσάπλιν" που καταλαμβάνει την 9η θέση. Το 1980 αποσπά βραβείο ερμηνείας στο γαλλικό φεστιβάλ "Rose d'or".
Έχοντας θέσει πλέον απαιτητικούς όρους για τις δουλειές της Έλλης Πασπαλά, μένουμε άναυδοι από το πως και πάλι κατάφερε να μας χαρίσει ένα δίσκο σπάνιας ομορφιάς. Διάχυτο από αιθέριους, κλασικότροπους και ταυτόχρονα ηλεκτρονικούς ήχους (και σίγουρα όχι από βεβιασμένη υποχρέωση ενημερότητας), το νέο της album φωτίζεται από τις μινιμαλιστικές μελωδίες, αλλά κι αναπτύξεις παράλληλα του Σταύρου Σέμση. Κύριοι πόλοι, όπως και στο "Νησί των Λωτοφάγων" ή το "Για Τη Συνήθεια Του Ερωτα", η λεπτότητα και η ευαισθησία μελωδιών γραμμένων αποκλειστικά για πιάνο, που στα χέρια κάποιου άλλου το πολύ πολύ να εμπλουτίζονταν με ένα σωρό έγχορδα ή να έμεναν στο συνδυασμό με το βιολί και κάποια σκόρπια κρουστά. Εδώ όμως δεσπόζει η αλλόκοτη εξ αρχής ορμή των ηλεκτρονικών απολήξεων που αντικαθιστούν εξ ολοκλήρου τα drums και με τη μορφή -έστω και λίγο παλιομοδίτικων για τη χρονιά που διανύουμε- σύνθι πριμοδοτούν την ατμοσφαιρική πλευρά τους με μια πιο ονειρική, αλλά και επιτηδευμένα κρύα πολλές φορές διάσταση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη ζεστή φωνή της.
Δύο μπουζούκια, πιάνο, κιθάρα. Μια φωνή βαριά. Λέει τραγούδια Ελλήνων συνθετών -λαϊκών και μη-, με τα μίνιμουμ ερμηνευτικά πλουμίδια. Αισθάνεται την κάθε λέξη των στίχων. Αφήνει τις νότες να πέφτουν στακάτες. Κάνει το κάθε τραγούδι να αποκτά τη δική του βαρύτητα. Ο πόνος γίνεται πόνος της ψυχής , ο σπαραγμός έχει αλήθεια και η τσαχπινιά δανείζεται κάτι από την αυστηρότητα που χαρακτήριζε τους παλιούς ερμηνευτές. Εντύπωση προκαλεί η διάσταση που δίνει σε νεότερα τραγούδια. Ανεπιτήδευτα παιγμένα και ειπωμένα, μοιάζουν να έρχονται από άλλη εποχή. Η Καίτη Ντάλη αναμετριέται με σπουδαίες φωνές του λαϊκού, που έχουν πει σε πρώτη εκτέλεση τα περισσότερα από τα τραγούδια. Βγαίνει νικήτρια. Όχι σε επίπεδο συγκρίσεων. Ο θρίαμβός της έχει να κάνει με το γεγονός ότι ερμηνεύει τις συνθέσεις με έναν εντελώς δικό της τρόπο. Στο λυκόφως των παραμυθιών και της πραγματικότητας. Στο μεταίχμιο του ανθρώπινου και της υπέρβασης.
Στα τέλη του 2002 και μετά από δυο χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία, οι ΙΑΣΙΣ κυκλοφορούν το νέο τους album "Duente" . To cd κυκλοφορεί σε δίγλωσση έκδοση σε όλη την Ευρώπη. To "Duente" είναι το τρίτο album των ΙΑΣΙΣ μέσα στην οκτάχρονη πορεία τους. Στο "Duente" σφραγίζεται επίσης η συνεργασία των ΙΑΣΙΣ με την Ελευθερία Αρβανιτάκη η οποία συμμετέχει στο τραγούδι "In Southern Dusk'' (Σε εσπερινό του Νότου) σε στίχους του Νίκου Μωραϊτη, "ένα τραγούδι, μια μελωδία που πιστέψαμε από την πρώτη στιγμή ότι στη φωνή της Ελευθερίας θα έβρισκε τον καλύτερο ερμηνευτή του". Στο τραγούδι "They speak to an angel" (Μιλώντας σ' έναν άγγελο) θ' αναγνωρίσετε την μελωδία του τραγουδιού «Αντίθετα πια» που ερμήνευσε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο album «Πες μου θάλασσα»
Η μουσική πρόταση των Δυνάμεων του Αιγαίου που εμφανίστηκαν το 1980 στην ελληνική μουσική σκηνή, έμελλε να επηρεάσει πολλαπλά το χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Ξεκίνησαν διασκευάζοντας παλιά, ανώνυμα λαϊκά τραγούδια των ελλήνων των νησιών, της Μακεδονίας και της Μικρασίας, για να συνεχίσουν παρουσιάζοντας τις προσωπικές τους συνθέσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Χαρακτηριστικό του γενικού μουσικού ενδιαφέροντος που δημιούργησαν οι Δυνάμεις του Αιγαίου, αποτελεί σίγουρα η απόφαση του Διονύση Σαββόπουλου να αναλάβει την πρώτη τους δισκογραφική παραγωγή, ενώ ο Μάνος Χατζιδάκις ανέλαβε την τρίτη και τελευταία τους παραγωγή το 1990, πριν το συγκρότημα διαλυθεί. Οι μουσικές σπουδές των μελών της ομάδας στην ευρωπαϊκή και βυζαντινή μουσική, σε συνδυασμό με την αγάπη τους για τα λαϊκά παραδοσιακά όργανα και την απήχηση που είχε η μουσική τους πρόταση, τους οδηγούν δυναμικά σε μία ακόμη καινοτομία, στην οργάνωση των μουσικών σπουδών στο χώρο της ελληνικής λαϊκής μουσικής παράδοσης, όπου υπήρχε ένα κενό, σε ιδιωτικά και δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα...Το 1992 η μουσική ομάδα διαλύεται και τα μέλη της συνεχίζουν σ' ένα προσωπικό δρόμο, ως συνθέτες, μουσικοί ερμηνευτές και παραγωγή των έργων τους, αλλά και ως δάσκαλοι μουσικής, για να επανασυγκροτηθούν παι το το 2001 παρουσιάζοντας τη μουσική τους.
Ξεκίνησε ως ηθοποιός και πολύ γρήγορα καθιερώθηκε μέσα από την προσωπική από σκηνής σχέση του με το κοινό.Αυτό που έκανε ξεπερνούσε κατά πολύ τόσο τους 'προϋπάρχοντες' κομφερανσιέ όσο και τους επαγγελματίες τραγουδιστές, στο θέατρο και στο πάλκο. Κι όμως η σχέση του με την δισκογραφία μετράει μέχρι σήμερα κάπου 40 χρόνια, περνά από τις κορυφαίες ετικέτες της δισκογραφικής παραγωγής και αφήνει πίσω μια μεγάλη σειρά ηχογραφήσεων.
